Op zondag 8 maart waren twee leerkrachten van de PXL samen met twee nieuwe studenten kiné aangekomen bij ons in Jimma, dit had ik jullie in mijn vorige blog al verteld. Gedurende de week dat de leerkrachten er waren liep onze stage ook gewoon verder. Enkel de avonden waren vaak anders, zo zijn we samen met de leerkrachten gaan uiteten bij een restaurantje wat wij zelf nog niet kende. Tijdens deze week ontstond ook de volledige heisa omtrent corona. Voor ons was dit een vreemde ervaring, we zaten ‘aan de andere kant van de wereld’ en in ons eigen landje (+ de rest van de wereld) was er iets bezig wat nog nooit eerder gebeurt was. Natuurlijk ging er in die week verschillende keren de gedachten rond dat het niet lang zou duren eerdat wij naar huis moesten. In die week werden we nog gerustgesteld met de woorden dat het in Ethiopië beter was dan dat het was op datzelfde moment in België. Er was nog maar één geval met corona gekend in de hoofdstad, er was nog steeds veel drukte op straat, er was nog een sociaal leven, er was nog geen angst dat winkels zouden leeggeroofd worden… zoals dat allemaal in België wel was. Tijdens die laatste week hadden we nog geen idee hoe de situatie in België zou escaleren. Maar toen kwam vrijdag er aan, er gingen geruchten rond dat België in lockdown zou gaan. Geloof mij, dat nieuws geeft toch rillingen in je lijf en 1001 vragen die onopgelost bleven.
Zonder de gedachte dat ons avontuur er bijna op zat begonnen we aan onze laatste week. In deze week hadden we stage, het was mijn voorlaatste week stage die ik deed in kindergarden. De banden met de leerkrachten werden steeds sterker naar mijn gevoel en ik kon op de steun van mijn mentor rekenen bij vragen/ problemen… omtrent mijn volgcliënt. Gedurende de week heb ik mijn volgcliënt mogen observeren en heb ik zo enkele notities gemaakt om samen met de leerkracht mee aan de slag te gaan. Deze week hadden wij ook samen met onze leerkrachten verschillende afspraken op de agenda staan, zo gingen we enkele studenten ontmoeten die geïnteresseerd waren om het volgende academiejaar naar België te komen. Deze studenten probeerden we warm te maken om zeker te komen naar België, indien dit voor hun mogelijk was.
Vrijdagmiddag hoorde we opeens veel geluid op straat, enkelen van ons gingen kijken naar wat er aan de hand was. Blijkbaar was er die namiddag een voetbalmatch gepland waarbij Jimma tegen Addis zou strijden. Na enkele minuten stonden we met zijn allen op straat tussen de supporters, er was een heel aangename sfeer aanwezig. Last minute hadden ook wij besloten om naar deze match te gaan kijken. We hadden allemaal een supporterslintje van Addis gekregen van de mensen op straat, dus we hadden geen andere keuze dan voor Addis Abeba te gaan supporteren. Zo gezegd zo gedaan, na 30 minuten zaten we opeens tussen de trouwe supporters van Addis Abeba. Er was zo een leuke sfeer in het voetbalstadium dat de akelige sfeer vanuit België even deed vergeten. De mensen die ons de lintjes gegeven waren ook aanwezig dus hadden wij ons neergezet langs deze mannen. Er waren een drie tal mannen die voor de sfeer zorgden, ze begonnen met liedjes te zingen en iedereen deed vervolgens mee. Gedurende de hele match werd er gezongen en gesprongen. Toen de eindstand 1-1 bleek te zijn brak het feest los.
Op zaterdag hadden wij gepland om bij Konjit te gaan eten, onze supervisor. Dit was voor ons de eerste keer dat wij een echte woonwijk gingen betreden. We verschoten er van hoe veel mensen, heel dicht bij elkaar wonen in hele kleine huisjes. Maar toch is het zalig om te zien hoe gelukkig deze mensen zijn met hun huisjes en woonomgeving. Konjit toonde ons hoe we zelf injera konden maken, dat leek makkelijk te zijn tot we het effectief mochten uitproberen. Injera wordt gemaakt in een speciaal machine (zie foto), in deze machine maakte konjit ook een soort brood wat we bij onze soep kregen. Wij dachten dat we deze injera zelf mochten opeten maar toen kwam Konjit met een speciale soep af, een lekkere groentesoep. Dat smaakte! Vervolgens kregen we een zoete aardappel, die ook ontzettend lekker was! Als laatste was er zoals gewoonlijk een koffieceremonie. Omdat dit te warm zou zijn in het huisje gingen we op een matras buiten zitten. Iets wat wij in België niet zouden doen maar eigenlijk super gezellig is. Met een vol buikje en een gelukkig gevoel vertrokken we terug richting hotel. Omdat het een druk weekend zou worden kozen we ervoor om ’s avonds rustig in het hotel te blijven.
Zondag hadden we een leuk uitstapje gepland, namelijk een bezoekje aan de nijlpaarden samen met Sam. Na een tijdje wandelen door de mooie natuur kwamen we bij een meer uit. In de verte zagen we af en toe een nijlpaard omhoog komen maar echt duidelijk te zien waren ze nog niet. We hebben dan nog even verder gewandeld langs een soort rivier en in de bocht van deze rivier stopten we even want er zat namelijk een nijlpaard heel dichtbij. We konden nog dichter naar het nijlpaard toe gaan maar we mochten niet vergeten dat nijlpaarden super gevaarlijke dieren zijn. Het was adembenemend om nijlpaarden in het wild, zo dichtbij te kunnen zien.
Na de mooie nijlpaarden tocht kwamen we terug in het hotel, terug bij de wifi. En die wifi hadden we ons wel even kunnen verwensen. Zo hoorden we dat onze medestudenten vanuit Ghana terug naar België zouden moeten vertrekken. Omdat wij zelf ook even ongerust waren hadden we onze leerkrachten een berichtje gestuurd om te vragen hoe het verder met ons zou moeten gaan. We kregen op dat moment een berichtje terug dat school in overleg was. Dat was toch even schrikken want het was zondag en het klonk voor ons best serieus. Tijdens het wachten op een verder berichtje hebben we ons nog eens een keertje aan het zwembad gelegd met de hele groep. Na het zwemmen zagen we plotseling een berichtje. School raadde ons aan onze reis zo snel mogelijk stop te zetten en terug te keren. Dit was voor ons allemaal, ondanks we het wel hadden aanzien komen, toch nog steeds een grote shock. Op dat moment zijn er bij iedereen wel traantjes gestroomd. Op datzelfde moment hadden we ook met Sam afgesproken om met hem iets te gaan eten om hem te bedanken voor de uitstappen die hij met ons gedaan had. Natuurlijk hing er tijdens dit etentje een minder aangename sfeer maar we hebben toch geprobeerd om er het beste van te maken. Na dit etentje gingen we allen te samen in een ruimte zitten die het hotel voor ons klaar gemaakt had. Hier hebben we gezellig spelletjes gespeeld en nog wat gesnoept waarna iedereen vervolgens zijn bedje in ging. We hadden samen besloten om de volgende week op ons gemak van alles afscheid te nemen en nog de laatste souvenirs te kopen en afscheid te nemen van Mulu en Sam.
Toen brak maandag aan, dit zou de laatste dag zijn dat we richting onze stageplaats gingen. Samen met de hele groep zijn we naar KG gegaan om daar afscheid te nemen van Konjit en onze andere leerkrachten maar ook de kinderen. Na het afscheid nemen gingen we door naar Ermyas, de man die onze paspoorten had om ons visum in orde te maken. Eens aangekomen bij Ermyas, bleken onze paspoorten niet aanwezig te zijn maar nog steeds in Addis te zijn. Bij ons begon toen even wat paniek te komen want we wisten niet hoe lang we nog zouden moeten wachten op onze paspoorten en we wisten ook niet wanneer we terug richting huis moesten vertrekken. Na het bezoekje aan Ermyas zijn we terug naar het hotel vertrokken want het was tijd voor middageten en we hadden van onze stageplek afscheid genomen. Na het eten begonnen we aan het maken van de valiezen, op ons gemak. Toen kregen we plots telefoon van twee meisjes die naar de luchthaven gegaan waren om hun vlucht om te boeken, dat we enkel vandaag nog konden vertrekken want dit was de laatste vlucht in onbepaalde tijd die naar België zou gaan. Om 16u werden we dan verwacht op de luchthaven, het was op dat moment 12u dus dat betekende dat we nog 4uur hadden om onze vlucht zelf ook te gaan omboeken, onze paspoorten te zoeken, onze valiezen te pakken, souvenirs te gaan kopen en afscheid te nemen van Mulu en Sam.
Gelukkig duurde het omboeken van de tickets niet al te lang en was mijn valies zo goed als klaar. Hierdoor kon ik samen met enkelen anderen en Mulu nog een paar souvenirs gaan kopen. Na het kopen van de souvenirs en deze in de valies te puzzelen was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van het lieve hotelpersoneel dat ons lawaai lange tijd geaccepteerd heeft en tegelijk alles voor ons deden, aan Papie die goed voor ons zorgde maar toen plots ook een tijdje ziek werd, van Mulu, ons moederfiguur tijdens de mooiste zes weken, van Sam die samen met ons mooie herinneringen gemaakt heeft. Maar ook van het mooie leven in Jimma, en zeker de andere cultuur als we deze mogen/ kunnen vergelijken met de cultuur die heerst in België.
Met al onze koffers vertrokken we dan maar naar de luchthaven en zeiden we ‘dag’ aan onze mooie stageperiode in Jimma, Ethiopië.
Hoe kijk ik terug op deze periode?
Als ergotherapeut vind ik het heel spijtig dat dit avontuur zo een bruusk einde moest kennen. Ik had net mijn volgcliënt kunnen observeren en ik kreeg steeds een beter beeld over zijn functioneren in de klas, op de speelplaats tussen de vriendjes… Samen met de leerkracht hadden we zijn sterktes en werkpunten op een lijstje opgeschreven zodat we hier verder mee aan de slag konden gaan. Maar verder zijn we helaas niet geraakt. Mijn ergotherapeutische vaardigheden heb ik hierdoor ook niet verder kunnen ontwikkelen dit voornamelijk ook omdat we de eerste week gebruikt hadden om te observeren om te wennen aan het schoolgebeuren en de andere cultuur. Als persoon ben ik wel ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb. Het was een uitdaging waar ik met een klein hartje aan begonnen ben maar waardoor ik met een hart vol liefde voor de wereld teruggekeerd ben. Ik heb beseft hoe het leven zo anders kan zijn in de wereld en dat dit daarom nog niet slechter is. Het is anders, goed/ leuk anders. Het is speciaal hoe mensen anders kunnen functioneren in het dagelijkse leven, dat kookgewoontes, wasgewoontes… zo ontzettend verschillend kunnen zijn en daarom zijn ze allemaal nog niet zo slecht. Ik heb beseft dat het sociale contact tussen mensen totaal anders kan zijn, en hiermee wil ik toch nog eens het sociale leven in Ethiopië ophemelen. Want de mensen leven daar op straat, zoals ik eerder al eens gezegd heb. Mensen leven met elkaar en niet langs elkaar door. Mulu wist me ook te vertellen dat de mensen gelukkig zijn met weinig middelen en dat is zeker iets om mee te nemen. Gewoon tevreden te zijn met hetgeen je hebt.
De boodschap die ik aan jullie mee wil geven, geniet van de kleine dingen want zelfs deze kunnen ontzettend mooi zijn en ze kunnen sneller gedaan zijn dan verwacht.
X Zoë
(PS: Bedankt aan iedereen die deze kans mogelijk maakte voor mij; mijn ouders, school PXL, de universiteit in Jimma… en iedereen die mij gesteund heeft in deze beslissing!)
Comments