Het is ondertussen alweer even geleden sinds ik mijn nieuwe avonturen met jullie gedeeld heb. Voor deze blog wil ik jullie eerst wat meer vertellen over de stage als toekomstige ergotherapeut in Ethiopië.
Mijn eerste stage vindt plaats in de kleuterschool van de Universiteit, deze bevindt zich op het domein van de universiteit. In deze school kan je alleen maar kinderen terugvinden waarvan hun ouders werken op de universiteit. Dus deze school is niet zomaar toegankelijk voor iedereen. Zoals ik jullie eerder al verteld had heb ik de eerste weken voornamelijk geobserveerd over het schoolgebeuren, hoe de lessen in elkaar zitten, wat er verwacht wordt van de kinderen, de manier van lesgeven door de leerkrachten… Ik vond het als student ergotherapeut moeilijk om op gang te komen tijdens deze stage door het grote verschil van lesgeven waar ik eerst aan moest wennen en als tweede was het moeilijk om na te gaan waar ik mijn focus op wilde leggen tijdens deze stage. Ik wou graag zoveel mogelijk uit deze stage halen omdat deze gekoppeld is aan mijn bachelorproef. Ik heb dit dan besproken met mijn stagementor en dan heeft zij mij twee jongens toegewezen waar ze wilt dat ik mijn focus op leg. Dit heeft ze gedaan op basis van de punten, de kinderen die het meeste achterlopen. Deze twee jongens ondervinden moeilijkheden met het schrijven, spellen, lezen… van woorden/ letters. Ze wilt graag samen met mij naar een oplossing zoeken zodat deze binnenkort kunnen afstuderen en naar primary school kunnen gaan. Beide jongens zijn ook niet geïnteresseerd in het lesgebeuren en in het maken van huiswerk, zegt de leerkracht dit contact heeft met de ouders.
Voor de rest verloopt alles hier nog steeds vlotjes. We hebben ook weer veel verschillende zaken voor de eerste keer gedaan.
Maandag 2 maart was hier een nationale feestdag waardoor we een vrije dag hadden. Natuurlijk wilden we zoveel mogelijk uit deze dag halen, voormiddag hadden we voor school gewerkt en namiddag wilden we graag naar de watervallen van Seka gaan. Deze watervallen liggen op ongeveer 40 minuten rijden van ons hotel. Samen met Sam (local) hebben we deze uitstap gedaan. Eens aangekomen vond ik het zeker de moeite waard, het was best een grote waterval. We zagen dat er ook mensen vanboven aan de waterval stonden, dit wilden we natuurlijk zelf ook eens doen. Zo gezegd zo gedaan, na een steile stukje omhoog stonden we vanboven aan de rand van de waterval. Hier vanboven was vanalles te zien, er waren verschillende vrouwen de was aan het doen, een ‘boer’ kwam met zijn koeien in het water om ze af te koelen/ te laten drinken (?) maar niet te vergeten was het uitzicht dat we hadden.
De andere dagen van de week hadden we terug stage, zelf ben ik toen ziek geworden en 2 dagen niet kunnen gaan maar dat is gelukkig over nu. Op vrijdag zijn we de ‘Mandera’ school gaan bezoeken. Dit is een school waar er een special needs class aanwezig is, mijn supervisor had mij aangeraden om hier eens te gaan kijken omdat dit voor een ergotherapeut wel een interessante plaats was. In de special needs class zaten +/- 5 leerlingen die slechthorend zijn er was ook één meisje dat slechtziend was. We mochten van de leerkracht de lessen even mee volgen en zij hebben ons het alfabet en de cijfers in gebarentaal aangeleerd. Dit was zeker een leuke ervaring want zelf wil ik graag eens terug in België ook een cursus gebarentaal gaan doen. Ik vond het wel gek dat er zoveeeel kinderen rond lopen in Jimma, waarvan er maar 5 kinderen een beperking zouden hebben. Wat het hier moeilijk lijkt te maken is dat ze niet voldoende informatie beschikken over de verschillende aandoeningen die er bij de kinderen voor kan komen zoals autisme, ADHD… Waardoor ze deze kinderen hoogstwaarschijnlijk wel in de klassen zitten tussen andere kinderen zonder dat ze deze op een manier uitdagen die nodig is voor deze kinderen.
In het weekend zijn we samen met Mulu op zoek gegaan naar een (vragen aan LOUISE), een witte doek voor over het hoofd die iedere vrouw draagt als ze naar de kerk gaat. Na deze zoektocht zijn we samen met haar ook naar ‘Mercato’ gegaan. Dit is een plek waar er veel verschillende winkels te vinden zijn. Zo hebben we winkelkraampjes gezien waar ze de traditionele kleedjes verkopen die vrouwen dienen te dragen tijdens de koffieceremonie. Het waren natuurlijk niet enkel kleren die hier te vinden waren maar ook veel verse groenten en fruit.
Op zondag zijn we om 6 uur opgestaan omdat we om half 7 bij Mulu verwacht werden om samen met haar naar de kerk te gaan. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen. Maar eigenlijk was het het vroeg opstaan wel de moeite waard. Veel mensen zijn hier gelovig en het was zo speciaal om te zien hoeveel mensen er zo vroeg op een zondag naar de kerk gaan. Deze misviering vind plaats zowel in de kerk als rond de kerk. Wij zaten met zen allen buiten voor het gebouw op een bankje en probeerde zoveel mogelijk te begrijpen van het kerkgebeuren. Na de misviering ging het volk naar een andere kerk waar er heilig water te verkrijgen was. Dit water zou alle zieken genezen en iedereen gelooft hierin. Na het kerkbezoek mochten we bij Mulu gaan ontbijten. We kregen een soort pannenkoek, aardappelen met worteltjes en iets wat op een smoutebol lijkt maar veel steviger van textuur is. Dit smaakte wel na de vroege ochtend.
Na het ontbijt was het al bijna middag en ’s middags kwamen twee studenten kiné toe en twee van onze leerkrachten. Voor ons was dit heel fijn omdat het leek of er na een lange tijd even verantwoordelijke personen voor ons waren en die ons verder zouden kunnen helpen met de stage en waar we onze verhalen ook aan kwijt konden. ’s Avonds hebben we met de twee nieuwe meisjes de uitstap naar de hyena’s nog eens over gedaan en dit was zo adembenemend. We hebben de hyena’s van op +/- 1 meter afstand kunnen zien, echt de moeite waard!
Deze week heb ik nogmaals het besef gehad dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik dit avontuur mag meemaken. Ik merk aan mezelf dat ik hier op persoonlijk vlak ook al verschillende evoluties heb doorgemaakt. Ik ben minder snel vies van dingen, ik heb hier al te maken gehad met 1001 emoties, ik neem zelf meer initiatieven maar ik probeer ook gewoon meer te genieten van kleine dingen in het leven. Het is niet altijd even makkelijk maar het is zooo hard de moeite waard allemaal.
Voila, dit was het weer. Ik ga nu verder op pad om nieuwe dingen te ontdekken.
Tot de volgende keer!
X Zoë
Commentaires