Vrijdag 21 februari gingen we voor de eerste maal naar the missionaries of charity. We ontmoetten enkele sisters/nonnetjes en zij stelden ons voor aan de fysiotherapeut. Deze man leidde ons rond op het domein. Er is een ‘male side’ en een ‘female side’ die functioneren als een soort ziekenhuisafdeling. Ook is er een afdeling voor jonge moeders, een afdeling voor oudere mensen en ze vangen er kindjes met een handicap en achtergelaten kindjes op. Na de kindjes te ontmoeten mochten we meteen helpen eten te geven aangezien veel van deze kindjes niet zelfstandig kunnen eten. Ik had het moeilijk met het feit dat deze kindjes achtergelaten werden. Zelfs in België vond ik het op mijn stage erg om te horen dat volwassenen met een handicap geen bezoek kregen. Daarom had ik het heel moeilijk om dit te zien. Aan de andere kant besef ik ook dat sommige mensen niet de middelen hebben om hun kind een goed leven te geven zeker als zij geboren zijn met een handicap. Daarom vind ik het goed dat deze organisatie bestaat. Ik heb de indruk dat de kinderen hier heel goed verzorgd worden. Ik vroeg of de kinderen hier hun hele leven zouden blijven. De fysiotherapeut vertelde dat de gezonde baby’s meestal geadopteerd werden. Ik vroeg me af door wie de kindjes dan geadopteerd werden. Hij vertelde me dat deze meestal door mensen uit Ethiopië zelf geadopteerd werden wat ik een goede zaak vind aangezien de kinderen zo in hun eigen land en cultuur kunnen opgroeien. Ook vroeg hij of ik graag een kindje wou adopteren aangezien ik over mijn geadopteerde Ethiopische neefje Abiy verteld had. Deze vraag heeft me aan het denken gezet en is iets wat ik zeker in de toekomst wil overwegen. Hierna maakten Larissa en ik afspraken voor de komende weken aangezien wij elke vrijdag naar de missionaries zullen gaan.
Op vrijdag 28 februari keerden we terug en werden we voorgesteld aan een Spaanse arts. Zij nam ons mee naar de male ward. Hier was het heel druk en werden we meteen aan het werk gezet. Ze hebben hier heel inventieve oplossingen zoals een voorzetkamer voor een puf maken uit een plastic fles, een handschoen gebruiken als knelband en zoveel meer. We mochten intraveneuze medicatie oplossen en toedienen, parameters nemen en patiënten opvolgen. Het was fijn om dit allemaal te zien en zelf deze technieken nog eens uit te kunnen voeren aangezien ik op de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis deze dingen (nog) niet heb kunnen doen. Ook kwamen verschillende zusters ons verwelkomen. Zij leken oprecht blij dat wij hier waren. Een non vroeg ons of wij gelovig waren en in wat we geloofden. Ik vertelde haar dat ik katholiek opgevoed was en Larissa die eigenlijk niet gelooft, stemde hier snel mee in. Een zuster zei dat het heel goed was dat we hier waren aangezien alle patiënten liefde konden gebruiken. Een van de zusters is een non uit Duitsland die hiervoor heel wat jaren in Zuid-Afrika was geweest. Ze is al enkele jaren in Ethiopië en sinds enkele maanden hier in Jimma. Het is heel mooi om te zien hoe deze nonnen/missionarissen hun leven geven om voor andere mensen te zorgen. Kortom een heel mooie organisatie die goed voor de patiënten zorgt. Ik vind het heel fijn om hier een deel van uit te maken. De dag vloog voorbij.
Comments