Missionaries of Charity

Al twee vrijdagen op rij mochten Louise en ik uitmaken van het vrijwilligersteam van de “Missionaries of Charity”. De vrijdag voordien waren wij al eens een kijkje gaan nemen waar dit tehuis plaats vond en wat dit eigenlijk allemaal inhield. We kregen een rondleiding van de kinesisttherapeut. Hij liet ons het gedeelde zien waar de mannen zaten, nadien het gedeelte waar de vrouwen zaten. Dit waren twee korte bezoekjes, onmiddellijk nadien werden we verder begeleidt naar de kinderafdeling. Hier lagen kinderen met een fysieke en/of mentale handicap die zijn achtergelaten door de ouders. Niet alleen worden er fysieke en/of mentaal gehandicapte kinderen achtergelaten door de ouders, ook de gezonde kinderen kunnen achtergelaten in dit tehuis. Op dat moment brak mijn hart even in duizend stukken. Het was erg om te zien hoeveel kinderen er worden achtergelaten en ik vroeg mezelf heel vaak af waarom dit gebeurde, hier kregen we al snel antwoord op. Het geloof in Ethiopië staat op een heel hoog level, vaak worden gehandicapte kinderen gezien als een straf van ‘god’. Voor een andere reden kan het zijn dat de ouders niet kunnen zorgen voor deze kinderen omwille van hun geloof of omdat ze gewoon geen middelen hebben hiervoor. Zo heb ik een peuter ontmoet die door de mama naar dit tehuis is gebracht omdat zij te vroeg een kindje had gekregen en dit vanuit haar moslims geloof niet acceptabel was.

Wij hebben besloten om de komende weken te helpen in de mannen kant. Dit om verschillende redenen. Het is onderzocht geweest dat als je als stagiair in een weeshuis gaat werken bij weeskinderen dat je daar eigenlijk meer slecht dan goed doet. Deze kinderen zitten met een hechtingsproblematiek en in de weken dat wij daar stage zouden gaan doen kunnen deze kinderen zich hechten aan ons en wanneer we vertrekken is dit een grote inpakt voor deze kinderen in een negatieve manier. Een andere reden is dat ze ons op de mannenafdeling het meeste nodig hebben qua zorgen. Op deze twee vrijdagen hebben Louise en ik al een grote inbreng in deze organisatie gehad. We hebben al een infuus mogen prikken, medicatie mogen klaarmaken en inspuiten, complexe wondzorgen en nog zoveel meer. Ook leren wij hier om klinisch na te denken en te redeneren. Alvorens hebben wij ondervonden dat verpleegkundige in Ethiopië veel meer mogen en doen dan wij dat in België mogen. Zo mogen zij medicatie voorschrijven en geven, daardoor vragen ze ook vaak wat wij zouden voorschrijven maar dit is vaak hoedje te boven voor ons maar op deze twee dagen hebben wij wel al veel kunnen leren hierover.

Ze zijn ook enorm creatief in de Charity. Wij kwamen op de eerste dag aan op de mannenafdeling waar wij samen met de arts de ronden gingen doen. Er was een astmatische patiënt die dringend zuurstof nodig had, maar we zijn in Afrika en zoals we al vaker ondervonden hebben is het niet altijd van zelfsprekend dat er altijd en overal elektriciteit is. Hierdoor kon de patiënt geen zuurstof krijgen waarvoor er een andere oplossing gezocht moest worden. De dokter stelde voor om een puffer te gebruiken, 7x puffen en dit telkens herhalen. We probeerde dit eerst enkele keren met de puf zelf maar ondervonden al snel dat de patiënt niet goed wist hoe hij dit moest doen. In België hebben wij voor deze patiënten een voorzetkamer zodat de medicatie even blijft rondhangen en de patiënt genoeg tijd heeft om te inhaleren. Hier wisten we wel een oplossing voor, de dokter haalde onmiddellijk een fles water en sneed deze doormidden. Zoals je op de foto onderaan kan zien is op deze manier er een zelfgemaakte voorzetkamer gemaakt. Niet alleen op medisch vlak maar ook op vlak van entertainment zijn de Ethiopiërs zeer creatief, zo maakte ze op een kartonnen bord en met enkele dopjes van flesjes een dambord spel. (zie onderaan op de foto).

Na twee weken bij de Missionaries of Charity voelen wij ons al helemaal thuis en meer als welkom. Ze vroegen zelfs al als wij het niet zagen zitten om non te worden maar dit hebben Louise en ik toch maar subtiel afgewezen. Non gaan we niet worden maar ik ga wel elke vrijdag met een goed gevoel naar huis om 17u, wanneer de stage eindigt. Hopelijk blijft dit op deze positieve manier evalueren maar daarvoor moeten jullie blijven lezen.