Vanaf de week van 9 maart zat de angst er al in : Wat als we naar huis moeten? Er werden vele mopjes gemaakt om het dan toch maar weg te lachen en gewoon van het moment te genieten. Met dat motto trokken we zaterdag 14 maart naar mercato, de markt van Jimma om stiekem ook al enkele souvenirs in te slaan. De dag voor we besloten naar de markt te gaan, vrijdag 13 maart, was het eerste corona-geval in Addis Ababa bekend gemaakt. In Jimma was hier nog niet veel van te merken aangezien dit niet zo toeristisch is. We werden enkel af en toe nageroepen door de mensen met het woord ‘corona’ en we kregen steeds meer de vraag of we Chinezen waren. Dit leverde enkele grappige taferelen op waardoor het helemaal niet stoorde.
Op 14 maart gingen we dus gezellig met 4 naar mercato. Na de eerste 5 minuten van onze wandeling jaagde ik me heel hard op in het feit dat we zo vaak nageroepen werden dat we er een spelletje van gemaakt hebben. Resultaat na anderhalf uur : ongeveer 45 keer nageroepen met corona, mensen die hun mond en neus bedekten of winkeltjes waar we niet meer binnen mochten. Winnaar : Larissa die 30 keer gokte. Ik had het zwaar onderschat en had maar 20 gegokt. Vanaf toen kwam ook het besef dat het voor ons niet zo veilig was in het buitenland. Tot nu toe hadden we ons heel veilig gevoeld want we waren beter hier in Ethiopië waar corona nog niet te vinden was dan in België waar iedereen gek werd en de rekken van de supermarkten begon te plunderen. Het feit dat we nu al zo vaak nageroepen werden terwijl er nog maar een paar gevallen bekend waren, die zich dan nog allemaal in de hoofdstad bevonden was een beetje angstaanjagend.
De volgende dag, zondag 15 maart, volgde dan ook het advies van de hogeschool om zo snel mogelijk naar huis terug te keren. We wisten allemaal dat dit er aan zat te komen en dat dit ook effectief de beste keuze was maar toch was de ontlading heel groot bij het zwart op wit lezen van deze boodschap. Met andere woorden zijn er heel wat traantjes gevloeid. Daar ging ons grote avontuur waar we zo lang naar uitgekeken hadden en dat allemaal door een virus dat net nu wij hier zijn uit moest breken. Het voelde allemaal heel oneerlijk voor mij, een enorme tegenslag.
We dachten maandag rustig in te pakken, wat souvenirtjes te kopen, nog even te genieten en dinsdag of misschien zelfs woensdag een vlucht te boeken om naar huis terug te keren. Dit plan liep helemaal anders dan verwacht. Maandag namen we afscheid van de school en het ziekenhuis. Bij het zien van mijn mentor Susan kreeg ook ik het moeilijk omdat zij mij zo goed geholpen had. Ze troostte mij met de boodschap dat ik niet verdrietig moest zijn omdat het voorbij was maar dat ik dankbaar moest zijn voor de periode dat ik hier was en trakteerde mij en Larissa op een laatste kopje koffie.
Eenmaal terug in het hotel kregen we te horen dat in de namiddag de enige rechtstreekse terugvlucht naar België was. Al bellend met lectoren van de hogeschool, met mijn mama en papa die met het reisagentschap aan het bellen waren en de verantwoordelijke voor onze paspoorten (Ermyas) vertrokken we halsoverkop naar het vliegveld van Jimma om tickets te boeken. Gelukkig waren deze nog ter beschikking maar zonder paspoort zouden we niet thuis geraken. Onze paspoorten waren nog in de hoofdstad Addis Ababa om ons visum te verlengen. Dit kwam omdat ons visum niet goedgekeurd was voor 4 maanden en dit dus dringend in orde gebracht moest worden. Daarom had Ermyas aan een verantwoordelijke van de universiteit onze paspoorten gegeven om mee te nemen naar Addis om dit voor ons in orde te brengen. Het was nog onduidelijk of deze persoon terug onderweg was naar Jimma of niet. Nadat Enna en ik om de beurt telefoon kregen van deze man werd het duidelijk dat we een officiële brief kregen van de universiteit om zonder paspoort naar Addis Ababa te vliegen. Hier zouden we dan opgewacht worden door de persoon die onze paspoorten had en zouden we zo onze vlucht met paspoort verder kunnen zetten naar België.
We pakten in recordtijd onze koffers in en namen afscheid van Sam, Mulu en het personeel van het hotel. Net op tijd kwam Ermyas die er alles aan gedaan had om de brief voor ons te schrijven en onze paspoorten op te sporen aan in het hotel. Hij gaf ons de brieven en een aandenken van de universiteit.
Zo konden we met een gerust hart vertrekken naar de luchthaven. In Addis kregen we zoals afgesproken onze paspoorten. Om 12 uur vierden we in de luchthaven mijn verjaardag en om 1 uur konden we boarden. De vlucht zat volgens mij zo goed als vol. We zaten dan ook allemaal verspreid over het vliegtuig.
En dan konden we eindelijk onze families die zich toch zo veel zorgen hadden gemaakt in onze armen nemen. Het voelde fijn om veilig terug thuis te zijn.
(Het contrast van met 11 meisjes samen te leven versus thuis in quarantaine te zitten is enorm groot.)
Het was een ongelooflijk avontuur! Jammer dat het zo kort was.
Liefste Ethiopië hopelijk tot snel!
Comentarios