Mijn eerste stageweek

Vervoer

Ik en Larissa gingen maandag rond 8u30 naar de universiteit met de ‘taxi’. De taxi is een soort van busje dat je deelt met andere mensen. De busjes rijden zoals onze bussen via bepaalde ‘bushaltes’. De eerste dagen wisten we niet goed waar we moesten wachten of uitstappen aangezien de bushaltes niet aangeduid staan. De verplaatsing tussen hotel en het ziekenhuis/de universiteit hebben we ondertussen onder de knie. In elk busje zit een bestuurder en een tweede persoon die het geld ontvangt en de deur opent. De taxi kost maar 2 Birr per persoon dit is ongeveer 6 cent. Ook kan je een bajaj nemen naar de universiteit. Dit is een klein gemotoriseerd voertuig waarin 3 personen passen. De prijs is afhankelijk van de chauffeur. Tot nu toe betaalden we tussen de 10 en 30 Birr per persoon wat gelijk is aan 30 tot 90 cent.

Donderdag 13 februari werden we op weg naar de bushalte verrast door een menigte mensen. Aangezien we op de banners premier Abiy, die ze hier minister Abiy noemen, zagen gingen we er van uit dat zij hun steun wouden betuigen voor de nationale verkiezingen dit jaar. Mijn stagementor van de universiteit vertelde ons dat we best uit deze menigtes konden blijven om zo ongelukken en misverstanden te voorkomen. Ik heb het gevoel dat ik niet te veel over politiek mag praten. Als ik iets over de menigte vroeg aan de verpleegkundige op de psychiatrische afdeling werd er even gelachen met het feit dat ik te laat was en kreeg ik het antwoord : ‘I hate politics.’. Tot nu toe weten we dus nog niet veel over de politieke kwesties die hier gaande zijn.

Stage

Vorige week vrijdag ontmoetten Larissa en ik via ‘the head of nursing’ Samuel onze stagementoren. Mijn stagementor is een vrouw afkomstig van India die les geeft aan de universiteit. Haar naam is Dokter Susanna. Ik belde haar maandagochtend om half negen op met mijn Ethiopische simkaart. Zij kwam ons aan de poort van de universiteit halen, bracht Larissa naar haar stagementor en leidde mij daarna rond op de psychiatrische afdeling.

Op weg naar de psychiatrische afdeling kom je heel wat tegen aangezien de afdeling zich in een uithoek bevindt. Zo zie je eerst enkele oude universiteitsbussen met lekke banden. Heel wat oud en kapot materiaal op een hoop zoals nachttafeltjes, onderzoekstafels en nog veel meer. Daarna zie je een hele hoop puin liggen met in het midden daarvan een kapotte telefooncel. Hierna loop je door een soort van ingang en kom je op de psychiatrische afdeling bewaakt door enkele bewakers want volgens mij zijn hier geen deuren aanwezig. Het voordeel aan deze wandeling is wel dat ik al enkele aapjes en een gier van dichtbij zag.

De eerste indrukken op de afdeling brachten heel wat emoties teweeg. De patiënten leken zeer geïnteresseerd in het nieuwe gezicht op hun afdeling. Ik had het gevoel dat mijn stagementor en de verpleegkundigen de patiënten op een afstand hielden om mij te beschermen. Dit door (zo leek het mij) de patiënten verbaal op een afstand te houden of mij aan mijn arm opzij te trekken. Ook zei Susanna best in het midden van de gang te lopen aangezien er vaak aan beide zijden van de gang gespuwd wordt. Zelfs de kuisvrouwen spuwen in de afdeling op de grond. Ik zag in de eerste kamer die ik binnen kwam een patiënte in haar eigen stoelgang liggen. De verpleegsters zouden na even discussiëren hiervoor een poetsvrouw roepen want zij ruimen dit blijkbaar zelf niet op. Mijn ervaring is dat de verpleegkundigen in België dit zelf zo goed mogelijk proberen opkuisen waarna ze de poetsvrouwen vragen de kamer extra goed te poetsen. Daarna zag ik op de forensische afdeling van de mannen een man op zijn bed liggen met handboeien aan. Ik vroeg waarom dit zo was. Ze vertelden mij dat de patiënt agressief is en dat ze dit daarom zo oplossen. Dit is iets waar ik toch even van moest slikken. De patiënten slapen afhankelijk van de drukte met minimum 6 mensen op een kamer. Dit is een ruimte die is afgesloten door een deur waarvan de klink mist en er geen ramen inzitten dus echt afgesloten kan je dit ook weer niet noemen.

Achter de balie waar in België meestal enkele computers staan liggen hier de patiëntendossiers chaotisch verspreid over de hele balie. Af en toe loopt hier ook een kakkerlak tussen. Alle dossiers zijn handgeschreven waardoor ik sommige dossiers moeilijk of niet kan lezen. Eén van de drie stoelen die achter de balie staat is een kapotte weegstoel. Toen ik de eerste dag via een conversatie in het Engels een patiënt wat beter leerde kennen kreeg ik van de verpleger te horen : ‘Come sit down, you make yourself busy.’ Dit is niet de enige keer dat ik gevraagd ben achter de balie te gaan zitten deze week en het zal zeker ook niet de laatste keer zijn dat ze dit zeggen. Volgens de verpleegkundigen die zaten te praten achter de balie is er ‘no work in psychiatry’. De hygiënische zorgen worden overgelaten aan de familieleden waardoor dit inderdaad ook geen taak van de verpleegkundige is. De patiënten lijken ook geen therapieën of bezigheden te hebben waardoor zij maar wat heen en weer lopen op de afdeling of wat tv kijken samen met de verpleegkundigen en poetsvrouwen.

De studenten psychiatrische verpleegkunde en de verpleegkundigen van de afdeling zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Ze vroegen mij al meermaals koffie te gaan drinken. Ook zijn ze zeer geïnteresseerd in mijn leven en in België. Enkelen zijn zelfs iets te geïnteresseerd in het feit of ik een vriend of verloofde heb, of ze mijn telefoonnummer krijgen en sommigen vroegen zelfs hun mee te nemen naar België. Volgens dokter Susanna kan ik best aan niemand mijn telefoonnummer geven dit heb ik dan ook niet gedaan. Het feit dat we zo vaak aangesproken worden is voor ons wat vreemd waardoor we dit vaak iets te snel als bedreigend aanvoelen. Het merendeel van de verpleegkundigen heeft volgens mij enkel goede bedoelingen en zijn gewoon zeer gastvrij.