De derde en daarbij ook laatste week op de pediatrische afdeling is aangebroken. Maandag, dinsdag en woensdag zouden mijn laatste dagen zijn op deze afdeling voordat ik overging naar de afdeling Neonatologie.
De week begon goed. Ik moest een presentatie geven over een patiënt die ik volgde op de afdeling. Deze patiënt leed aan CHF (Congetive Heart Faillure) secondary to RHD (Rheumatic Heart Diseases). Aangezien ik in België niet zo een uitgebreide cursus van pediatrische pathologieën heb gehad was dit een zeer moeilijke opgaven want dit moest ook nog eens allemaal in het Engels geschreven en gepresenteerd worden.
Na een goede voorbereiding was ik klaar om maandagochtend te vertrekken naar voor mijn presentatie. Tijdens het klaarzetten van de PowerPoint stroomde er alsmaar meer en meer student-verpleegkundigen binnen. Daarnaast waren er ook twee leerkrachten aanwezig, zij zouden de presentatie mee volgen en nadien vragen stellen aan zowel mij als de studenten die luisterde.
Ik kon beginnen, het verliep heel vlot en goed tot dat in de helft van de PowerPoint de stroom uitviel. Welcome to Africa. Geen probleem vertelde ze mij, we wachten gewoon even. Na een kwartier sprong de stroom weer aan en kon ik rustig verder doen waardoor ik de presentatie tot een goed einde heb kunnen brengen. Ook de vragen die afgevuurd werden konden de andere studenten en ik goed beantwoorden waardoor we twee tevreden leerkrachten hadden.
Op dinsdag startte er nieuwe studenten verpleegkunde. Bij aankomst op de afdeling had ik opnieuw hetzelfde probleem als in mijn eerste week, ‘wie zijn de studenten verpleegkunde?’ aangezien iedereen dezelfde witte jas aan heeft. Ik besloot om gewoon de afdeling op te gaan en te gaan vragen wie de nieuwe studenten waren, zonder resultaat natuurlijk. Een uur heb ik zitten zoeken achter de mede-collega’s tot dat mijn supervisor de afdeling opkwam en me eindelijk voorstelde aan de nieuwe studenten. De stagedag kon beginnen.
Na een rustige voormiddag besloten Louise en ik om terug te keren naar het hotel en daar iets te gaan eten aangezien wij toch twee uur middagpauze hadden. Zodra wij opnieuw wouden vertrekken naar de Universiteit kregen we van de studenten van Education een berichtje. Hier stond in dat we beter niet naar de Universiteit kwamen omdat er een politieke opstand gaande was. We hebben ons verder geïnformeerd bij onze stagebegeleiders en op hun aanraden zijn we in de namiddag in het hotel gebleven. Een halve dag van mijn laatste stageweek was hierdoor al verdwenen jammer genoeg.
Dinsdag namiddag leek het alsof ik een allergische reactie op iets aan het krijgen was. Mijn armen, nek en benen stonden vol rode plekjes die enorm hard begonnen jeuken. Ik heb onmiddellijk een pilletje tegen de allergie ingenomen maar dit leek niet te verbeteren. De rode vlekken begonnen alsmaar groter te worden, alsmaar dikker te worden en almaar meer te jeuken. Het was avond dus ik dacht dat ik best tot de ochtend nadien wachten om te kijken als het beter ging of niet. Niet dus, in de nacht werd ik wakker en kreeg ik mijn ogen niet meer open, mijn oren waren opgezwollen en de vlekken waren over heel mijn lichaam verspreidt. Ik besloot om twee medestudenten wakker te maken en te vragen wat zij dachten om het best te doen. Samen besloten we om naar het ziekenhuis te gaan en dit te laten nakijken om erger te doen voorkomen. Om 5u in de ochtend liepen we op straat op weg naar de privé clinici. We werden heel snel geholpen en besloten om me cortisone te geven. Ik had op het begin wel bang om hier naar een ziekenhuis te gaan. Het is heel anders als thuis en je weet niet zo goed hoe ze hier te werk gaan. Maar eens ik in het ziekenhuis aankwam was ik aangenaam verrast. Het was heel proper, alles werd super steriel uitgevoerd en ze behandelde mij heel goed. Na nog geen half uur kon ik het ziekenhuis weer verlaten.
Na een heftige nacht hebben we besloten om onze stageplaats op de hoogte te brengen en de stage deze dag niet konden hervatten. Zo bezorgd en behulpzaam de Ethiopiërs zijn, werd ik meteen opgebeld door mijn supervisor, the head of nursing and midwifery, de studenten en nog zoveel meer mensen. Ze waren allemaal super bezorgd en vroegen als ze iets konden doen voor mij. Dit gaf mij wel een goed gevoel dat ik in bepaalde situaties bij verschillende mensen goed terecht kan komen.
Zo eindigde deze week met enkele spannende verhalen. Morgen, vrijdag, gaan we naar “The missionaries of charity”. Dit wordt vanaf deze week elke vrijdag onze stageplaats. Ik kijk uit naar dit nieuw avontuur. Blijf volgen en dan lezen jullie de volgende keer meer over mijn eerste dag bij “the missionairies of charity”.
Comments