Eerste dag op stage in Jimma University Hospital.

Het is maandag, de eerste stagedag was aangebroken. We wisten niet zo goed wat wij moesten verwachten, het enige wat wij wisten is dat we om 8:30 op de universiteit moesten zijn. Heel even was ik vergeten dat we in Afrika waren en dat 8:30 maar EEN uur is dat ze afspreken maar dat dit uur niet altijd stipt haalbaar is, daarom heb ik op de eerste dag al een half uur moeten wachten op mijn supervisor.

EINDELIJK, ik zou nu de afdeling (pediatrie/neonatologie) zien waar ik 4 maanden lang mijn stage zou gaan lopen maar naast het enorme enthousiasme die ik met mij meenam richting deze afdeling, was ik ook een klein beetje bang. ‘Hoe zou het daar zijn?’ ‘Hoe zouden zij te werk gaan?’ ‘Hoe gaan de kamer eruit zien?’, dit waren allemaal vragen die in mijn hoofd bleven rondspoken op weg naar de afdeling.

Hier kwamen we aan op de afdeling en begreep ik meteen waarom ik een beetje bang was, ik wist niet waar ik moest kijken. Er liepen zoveel mensen door elkaar. Mensen met witte schorten, “Wie was wie?” “Wie is de dokter?” “Wie is de verpleegkundige?” “Wie zijn de studenten?”. Er waren moeders/vaders met kindjes in hun handen of naast hun in bed die niet veel/zelfs niet bewogen of waarvan je kon afleiden dat ze enorme pijn hadden. De kamers waren ingedeeld met 8 bedden per kamer, per bed lagen er soms meerdere kinderen. Daarnaast lagen de dossiers van deze kinderen gewoon door elkaar in de kamer waardoor het moeilijk was om te weten welk dossier van welk kind was. Ik vroeg mezelf op dit moment af of hierdoor niet veel fouten gemaakt werden. Het was een overwelvende indruk. Mijn supervisor was tegelijkertijd veel uitleg aan het geven maar hier verstond ik niet veel van omdat er rondom mij zoveel gebeurde zodat het leek dat mijn concentratie even op pauze stond.

Van de pediatrische afdeling gingen we over naar de oncologische afdeling, dit is een afdeling waar kinderkankerpatiënten liggen die chemo krijgen. In tegenstelling tot de pediatrische afdeling was dit een zeer rustige en vredige afdeling met een klein aantal kamers en relatief grote kamers. Op dit moment kon ik even alles relativeren, maar dit was van korte duur.

Opnieuw gingen we de pediatrische afdeling binnen, op dit moment heerste er een paniek op de afdeling. Een kindje op de kamer was niet meer met bewustzijn, dit kind moest ONMIDDELLIJK geholpen worden. De kamer werd bestormd door dokters en verpleegkundigen, ze stonden allemaal rond het kind en bespreken wat er moest gebeuren. Een verpleegkundige probeerde een infuus te prikken maar dit was niet mogelijk omdat het kindje leed aan anemie. Er werd beslist om een snede te maken in het been zodat de vloeistof onmiddellijk, via een grote venen, in de bloedbaan terecht kon komen. Na enkele minuten stond deze kamer helemaal vol met mensen, deze werden uit te kamer gestuurd om de drukte te ontnemen, ook aan ons werd gevraagd om de kamer te verlaten. Hierdoor ik de rest niet meer heb kunnen mee volgen maar dit heeft wel een grote indruk op mij nagelaten.

Het is middag, ik kan 2u lang ventileren tegen mijn medestudent Louise over wat ik allemaal heb gezien. We hadden elkaar veel te vertellen en hadden beide een overwelvende indruk van de eerste voormiddag stage. Gelukkig mochten we terug naar onze verblijfsplaats gaan en kregen we voldoende tijd om te lunchen en alles te verwerken.

Alreeds 14u op te klok, allesinds in de Europese tijd want hier in Ethiopië tellen ze pas vanaf wanneer de zon opkomt. 7:00 is dus 1:00, 8:00 is dus 2:00, 14u is dus 8:00. Het is tijd om terug naar stage te vertrekken. Dit was geen gemakkelijke opdracht want door het drukke middag uur kregen we geen taxi te pakken. Na een half uur te proberen om in een taxi te geraken, hebben we besloten om een Bajaj te nemen. Nipt optijd komen we weer aan op de universiteit. Wij haasten ons naar de supervisors want zoals wij in het Westen gewoon zijn om altijd stipt optijd of zelf iets te vroeg komen om zeker optijd te zijn, is dit hier in het Zuiden niet van toepassing. Deze keer heb ik een anderhalf uur moeten wachten op mijn supervisor. We gaan samen opnieuw naar de pediatrie. Het kindje waarover heb geschreven in de voormiddag, lag nog steeds op dezelfde plaats en er leek nog geen verbetering te zijn. Het kindje lag nu aan de monitor en aan de vitale paramters te zien, zag dit er niet goed uit. Enkele minuten later is dit kindje gestorven. Na dit verschrikkelijk moment, hebben we besloten om naar de afdeling Neonatologie over te gaan. Hier heb ik een kleine rondleiding gekregen en ik was aangenaam verrast hoe ze hier met de prematuren omgaan. Het is allemaal heel basic maar de high needs zijn hier zeker en vast aanwezig.

Mijn eerste stage dag in Jimma University Hospital zit er op. Wat een dag, "Wat heb ik allemaal meegemaakt?", "Wat is er allemaal gebeurt?". Dit dwaalde door mijn hoofd. Nu is het tijd om mijn hoofd leeg te maken en om even alles te laten bezinken.

We kwamen samen aan het avondmaal met al de studenten van verschillende studies, studenten education, studenten social work, studenten ergotherapie en natuurlijk ook mijn medestudent verpleegkunde, allemaal met veel verhalen. Leuke verhalen, minder leuke verhalen waren er om te vertellen deze avond. Allemaal enorm moe van een drukke eerste stagedag trokken wij vroeg naar de kamer voor een goede nachtrust. Ik ben klaar voor dag twee!